Υπάρχουν ομάδες που γράφουν ιστορία και υπάρχουν κι εκείνες που τη… ζωγραφίζουν στους τοίχους του Κορυδαλλού. Η Προοδευτική ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Μια ομάδα που ποτέ δεν χρειάστηκε πολλά -ούτε λεφτά, ούτε ονόματα, ούτε προβολή- για να γίνει «cult». Αρκούσε η αύρα της, ο τσαμπουκάς της, το «Κλουβί» της και φυσικά ο Σούλης Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που έκανε το τακτικό 5-4-1 να προκαλέσει εφιάλτες σε πολλές ομάδες.
bwin – Μοναδική προσφορά* γνωριμίας χωρίς κατάθεση με 1.215 δώρα*!
Γιατί το «cult» δεν είναι απλώς κάτι παλιό, είναι κάτι που μένει. Είναι το συναίσθημα που σου φέρνει νοσταλγία όταν θυμάσαι τα ματς στο Κορυδαλλό, τις φωνές από τη φυσούνα, το «πάμε ρε Προο!» που έσκιζε τον αέρα. Ήταν τότε που η μπάλα είχε λάσπη και οι έδρες ήταν φρούρια. Και αυτό της Προοδευτικής λεγόταν «Κλουβί», μια έδρα μικρή, ασφυκτική.
Στα τέλη των ‘90s, η Προοδευτική βρέθηκε στην Α’ Εθνική. Νίκες μέσα στον Κορυδαλλό επί της ΑΕΚ με 3-2, του Ιωνικού με 1-0, του Παναθηναϊκού με 1-0. Ο Κορυδαλλός ζούσε και ανέπνεε για εκείνες τις Κυριακές. Τα καφενεία άδειαζαν, τα μπαλκόνια γέμιζαν φωνές.
Και στη μέση όλων, ο Σούλης Παπαδόπουλος. Ο «στρατηγός» της άμυνας, ο άνθρωπος που έδωσε στην Προοδευτική ταυτότητα. «Δεν δείραμε ποτέ κανέναν. Απλώς οι άλλοι έρχονταν, έχαναν και μετά έψαχναν δικαιολογίες. Ε, κι εμείς το εκμεταλλευόμασταν».
Ο Σούλης δεν ήταν απλώς προπονητής, ήταν η προσωποποίηση της γειτονιάς. Μιλούσε τη γλώσσα των παικτών του, πίστευε στη δουλειά, στη σκληράδα, στην τιμή της φανέλας.
Ο Ζαΐμι, ο Τάτσης, ο Αλμανίδης, ο Πάντος, ο Κουλοχέρης, ο Αλ Τζάχερ, ο Μακόρ, ο Ντάγκας μορφές που έγιναν σύμβολα στον Κορυδαλλό. Άνθρωποι που πάλευαν για κάθε μπάλα, κάθε μέτρο του «Κλουβιού». Δεν υπήρχε σταρ, υπήρχε μόνο η ομάδα. Κι αυτό έκανε την Προο τόσο μοναδική.
Η ομάδα έμεινε τρεις συνεχόμενες χρονιές στην Α’ Εθνική, νίκησε «θηρία» και κέρδισε τον σεβασμό όλων. Το 2002 ξαναγύρισε δυναμικά, νίκησε τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο με 0-1, τον Ολυμπιακό στον Κορυδαλλό με το ίδιο σκορ. Εκείνες τις εποχές, η Προο έβγαζε πάθος και τσαμπουκά στο γήπεδο. Ο Σούλης συνήθιζε να λέει: «Η άμυνα δεν είναι ντροπή. Η άμυνα είναι τέχνη». Μετά ήρθε η πτώση.
Build A Bet* σε όλους τους αγώνες του Ελληνικού Πρωταθλήματος!
Δεν υπήρχαν σταρ. Στα αποδυτήρια, όλοι ήταν οικογένεια κι αυτό φαινόταν και στο χορτάρι. Θυμούνται ακόμα τον Αλμανίδη και το Ζαΐμι, ίσως το πιο ιστορικό επιθετικό δίδυμο της ομάδας. Στο παιχνίδι με τον Ηρακλή, όταν ο Ζαΐμι πέτυχε χατ-τρικ, ο Αλμανίδης δεν πανηγύρισε για τον εαυτό του. Έτρεξε στα δίχτυα, πήρε την μπάλα και του την έδωσε, λέγοντάς του με τη σιγουριά της φιλίας: «Πάμε αγόρι μου να βάλεις και τέταρτο».
Ποιος θα ξεχάσει την… άλωση της Λεωφόρου το 2002 με την κεφαλιά του Πουλόπουλου από τη σέντρα του Αλ Τζάχερ, αλλά και την πρώτη ήττα του Ολυμπιακού στο 2003 από τα πόδια του Ζαΐμι.
Άπαιχτη προσφορά* γνωριμίας με μοναδικά δώρα*!
Ωστόσο, οι οικονομίες στέρεψαν, οι κατηγορίες άλλαζαν, οι ήρωες αποχώρησαν. Μα η Προο δεν «πέθανε» ποτέ. Οι φίλαθλοι έμειναν, το «Κλουβί» έμεινε, και βήμα – βήμα προσπαθεί να αντέξει τη φθορά και να αναγεννηθεί, όπως το… απαιτεί το σήμα της. Η Προοδευτική είναι καλτ γιατί συμβολίζει μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο είχε χαρακτήρα.
*ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΡΟΙ & ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
